Ελπίδα-Φόβος-Καναπές.

Στρογγυλοκάθησες στον καναπέ σου και βλέπεις στην T.V.

μικρομέγαλα Καθάρματα να σου κουνούν το δάκτυλο.

Ξέρω πως κάπου βαθιά μέσα σου...Ελπίζεις.

Σε κάποιο θαύμα, σε κάποιο νέο "πρόσωπο".

Ελπίζεις πως...ίσως...ίσως...και να μπήκε πάτος στο βαρέλι.

Πως  δ ε ν  θα χρειαστεί κι άλλο...Αίμα -το δικό σου ΑΙΜΑ-...

...η ρημάδα η Σωτηρία.

Πως  δ ε ν  μπορεί, ρε πούστη μου, νάναι ΟΛΟΙ τους

τόσο Ψευταράδες, Λαμόγια, Αμετανόητοι και Αδιόρθωτοι.

Ελπίζεις πως ΑΥΤΟΙ που σε κυβερνούν...ΩΡΙΜΑΣΑΝ.

Πως ΑΛΛΑΞΑΝ. Πως νοιάζονται για ΣΕΝΑ.

Για το παιδί σου και το Μέλλον του.

Ξέρω ακόμα πως ΦΟΒΑΣΑΙ.

Φόβος...αυτός ο βολικός, για σένα και τα Καθάρματα, σύντροφος.

Φοβάσαι να Μιλήσεις. Να Διαμαρτυρηθείς. Να Ξεσηκωθείς.

Αγκαλιάζεις το Φόβο γνωρίζοντας πως σε οδηγεί στο Θάνατο.

Οποία Ειρωνεία!!

Επιλέγεις, συνειδητά και απελπισμένα...το Θάνατο.

Τριάντα οκτώ χρόνια Εμπιστεύεσαι τους ΑΛΛΟΥΣ...ΑΥΤΟΥΣ.

Π ο τ έ  τον εαυτό σου.

Τη ΔΥΝΑΜΗ σου.

Συνήθισες πια να Επιλέγεις...Σωτήρες.

Να τους Εξουσιοδοτείς.

Να τους Παραχωρείς τη Ζωή σου.

Τα Υπάρχοντα σου.

Τα Δικαιώματά σου.

Την ΠΑΤΡΙΔΑ και τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

ΚΑΝΕΙΣ  δ ε ν  σου φταίει πια.

Ούτε ο Γείτονας, ούτε ο Φίλος.

ΤΩΡΑ πια ΄Εμαθες. Γνώρισες. Βεβαιώθηκες. 

Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ δεν θα...αποσυρθεί μόνη της!!

Χρειάζεται...

Να κάψεις τον Καναπέ σου...

Να Ξεκουνηθείς...