Μια ιστορία για ένα μπαούλο (2).

Οταν ο Πατέρας αποφυλακίστηκε, άρχισε ο αγώνας για

την Επιβίωση.

Εκανε διάφορες δουλειές...μανάβης, μπακάλης, μεταφορέας...

Εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση σε μία πόλη συντηρητική και

μάλιστα με τα "κουσούρια" που διέθετε:

 κομμουνιστής και...(αούτος !!) πόντιος.

Ανταγωνιστές ντόπιοι, ρουφιάνοι και ασφαλίτες

 δεν τον άφηναν να ζήσει, να προκόψει. 

 Τελικά, χάρη στη θέληση και επιμονή, άνοιξε ένα γραφειάκι

 και έκανε  αιτήσεις, σα γραμματιζούμενος που ήταν. 

Το πάλευε.

  

Η χρονιά του 1963 ήταν καθοριστική. 

Εμφανίστηκαν τα πρώτα προβλήματα υγείας που τον ακολού-

θησαν μέχρι τέλους: Ζάχαρο, καρδιά, πνευμόνια, καταράχτες.

Παράσημα. Νωρίς-νωρίς.

 Με όρισε αναπληρωτή του στο...γραφείο!!

Κάθε πρωί άνοιγα, καθάριζα, άναβα τη σόμπα και μετά σχολειό.

Μετά το σχόλασμα και το μεσημεριανό φαγητό σπίτι,

 επανερχόμουν  μέχρι το βράδυ. Διάβαζα και μάθαινα τη δουλειά!

Ε υ τ υ χ ι σ μ έ ν η  εποχή.

Ατέλειωτες ώρες μαζί. Κουβέντες πολλές. 

Αφηγήσεις από το βουνό και τα ξερονήσια. 

Συμβουλές, Πάθος, Πίστη για τη Λευτεριά, τη Δημοκρατία,

 τον Ερωτα, την Επανάσταση.

Τις τέσσερις Αγάπες της Ζωής του.

Σκάκι και διάβασμα. Κάθε βδομάδα κι ένα εξωσχολικό βιβλίο. 

Λογοτεχνία, Ποίηση, αστυνομικά (!!), εφημερίδες.

"Διάβαζε" μου έλεγε. "Μάθε να τρως...πέτρες και βιβλία".

Πειθαρχούσα. Δεν του χαλούσα χατήρι.

...ήταν το μόνο "αντάλλαγμα" που ζητούσε από μένα...

 Κάθε Σάββατο βραδάκι εμφανιζόταν ένας τύπος κοντός,

 χοντρούλης και χαμογελαστός.

 Χαιρετούσε, άφηνε ένα τυλιγμένο δέμα κι έφευγε.

Ηταν ο Γιάννης... Μετά τη δικτατορία τον γνώρισα καλά, 

όταν έγινε ο "αρχηγός"και μέντοράς μου στα συνδικαλιστικά.

 Κάθε Κυριακή ακούγαμε το ράδιο Βουδαπέστη στα βραχέα. 

Μήπως και μεταδοθεί κάποιο μήνυμα ζωής του αδερφού της

Μάνας, που είχε μεταφερθεί σε κάποια -άγνωστη σε μας-

 χώρα του "υπαρκτού", βαριά τραυματισμένος στον Εμφύλιο.

Πολλές Κυριακές. Ολες μάταιες.

 Από τα μέσα του 1964, που αποφυλακίστηκε μια θρυλική φυσιο-

γνωμία του Κόμματος, ο Σπύρος Ζυμάρας, ξανασυνδέθηκε, παρά 

τις διαφοροποιήσεις που είχε με επιλογές του Κόμματος.

 - Εκείνο το πρωϊνό της 21ης Απρίλη 1967 ξύπνησα...

από μόνος μου.

Το τζιπάκι που μαρσάριζε κάθε πρωί στο "παράθυρό" μου,

όταν ερχόταν να πάρει τον συνταγματάρχη...δεν ακούστηκε. 

Δεν έδωσα σημασία.

Η Μάνα είχε φύγει από τα χαράματα, ο Πατέρας ονειρεύονταν.

Εβρασα το γάλα, έτριψα μπουκιές στις σουπιέρες για την 

πρωϊνή παπάρα, έφαγα και τράβηξα στο γραφείο. 

Σκούπισα, ξεσκόνισα, πήρα τα μαθητικά εργαλεία και 

πήγα σχολειό.

Το κουδούνι χτύπησε νωρίτερα-παράξενο-, κάναμε μια 

βιαστική προσευχή και...βουρ...εκδρομή στο γήπεδο.

Δεύτερο παράξενο. 

Κατά τις 10 μας μάζεψαν οι καθηγητές, μας ορμήνεψαν αυστηρά,

 μας χώρισαν σε ομάδες 3-4 παιδιών και μας...

έσπρωξαν  για τα σπίτια μας. Τρίτο Παράξενο.

Ετρεξα στο γραφείο. Κουρτίνες κλειστές -κι άλλο παράξενο-, 

πόρτα κλειδωμένη. Ξεκλείδωσα, μπήκα. 

Η καταπακτή του υπόγειου με τα καυσόξυλα ήταν ανοιχτή.

Ο Πατέρας εκεί.

Ανακουφίστηκε που με είδε. Μέτρησε κάποια βήματα, μου έδωσε

ένα κασμά και μου είπε: "σκάψε εδώ, όσο μπορείς βαθειά".

Εσκαψα ίσα με τη μέση μου. Μου έδωσε και έθαψα ένα τενεκέ 

με ένα σφιχτοδεμένο πακέτο, τυλιγμένο με κουρελού,

 αφού τον "σφράγισα" με κομμάτια μουσαμά.

Τον σκέπασα προσεκτικά. Επαγγελματικά.

Φύγαμε βιαστικά για το σπίτι.

Στο δρόμο τον ρώτησα τί έγινε...

Δικτατορία, μου είπε. 

Αγνωστο γιατί...φοβήθηκα...

(αύριο το 3ο και τελευταίο μέρος).

1ο μέρος

3ο μέρος