Η νόσος και η αντιβίωση.

Η Ελλάδα είναι μια τυχερή χώρα. Και οι άνθρωποί της.
Ενώ ο πλανήτης χτυπήθηκε,κατά καιρούς, από διάφορες ασθένειες, η Ελλάς
γλύτωσε φτηνά.
Αγελάδες, πρόβατα, πτηνά, χοίροι, "νόσησαν" και χρέωσαν αρκετές χώρες με
πολλούς νεκρούς και πολλά...δολλάρια.
Κι όμως. Στην τύχη μας απάνω, έρχεται και μας βρίσκει,περιοδικά, μια ύπουλη
και επικίνδυνη νόσος. Παλιά και γνωστή. Αποτελεσματική.
Επινοήθηκε στα εργαστήρια μερικών κομμάτων.
Ρίχνεται στην κατανάλωση πριν από κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις.
Η νόσος των διλημμάτων.
Η πολιτική μας ιστορία είναι πάμπλουτη από παραδείγματα.
Μια απλή ματιά στο παρελθόν,πρόσφατο και απώτερο, αρκεί για να πειστείς.
Πριν 11 μήνες κληθήκαμε να τοποθετηθούμε σε μερικά τέτοια διλήμματα.
" Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα", το σημαντικώτερο όλων.
Κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα συνταχτεί με τη βαρβαρότητα, όσο απλοϊκό
και να ακούγεται.
Ακόμα κι εκείνος που αποστρέφεται το "σοσιαλ...".
Ακόμα κι εκείνος που προσδοκά το ελάχιστο, από κάποιον "σοσιαλισμό".
Εμείς,.. συνταχτήκαμε...και την...πατήσαμε.
Σήμερα, δύο μήνες πριν από τις εκλογές του Νοέμβρη, τα κομματικά εργαστήρια
άρχισαν να "ελευθερώνουν" τον ιό της νόσου.
Ο αέρας, το νερό, το μυαλό και η κρίση μας εκτίθενται ήδη.
" Μνημόνιο ή αντιμνημόνιο", λέει ο Σαμαράς.
" Βήμα στο μέλλον ή πισωγύρισμα", λέει ο Παπανδρέου.
Το αξιοπερίεργο με τα διλήμματα είναι ότι, σου υποδεικνύουν και το...αντιβιωτικό
που "πρέπει" να πάρεις, για να απαλλαγείς από τη νόσο!!
Για τον κ.Σαμαρά αντιβιωτικό είναι το "αντιμνημόνιο" και για τον κ.Παπανδρέου
το "βήμα στο μέλλον".
Ο ιός, αργά ή γρήγορα, θα μας μολύνει όλους. Πάντα έτσι γινόταν.
Θα μας τον μεταδώσει ο διπλανός, ο γείτονας, κάποιος δημοσιογράφος.
Το ράδιο και η tv. Ο πολιτικός που εκτιμάμε. Το κόμμα που υποστηρίζουμε.
Ο διαβολικός ιός θα τρυπώσει στην παρέα. Στη λογική. Στις καρδιές. Ζημιά.
Ομως, τη  μεγαλύτερη βλάβη, την υφίσταται η μνήμη: Γίνεται επιλεκτική.
- Η απόρριψη της λογικής που φέρνουν τα διλλήματα, μοιάζει ρομαντική.
Η νόσος δεν καταπολεμάται με αντιβιωτικά.
Καταπολεμάται με...ανοσία...και (προσωρινή) κώφευση. 
Π ο λ ε μ ά τ α ι  από πολίτες, όχι καταναλωτές. 

Ο Οδυσσέας δέθηκε στο κατάρτι. Ηθελε να ακούσει. Χωρίς να ενδώσει.
Τριάντα τρεις αιώνες από τότε, τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Το να δεθείς  είναι ανόητο.
Να ακούσεις, να κρίνεις και να αποφασίσεις...φυσιολογικό και απαραίτητο.
Το να ενδώσεις...ακόμα ένα λάθος.


(Και μην ξεχνάτε πως αμέσως μετά την νόσο των διλημμάτων,
έρχεται η σειρά της επόμενης νόσου: της πόλωσης!!).