Αλιμούραααα!!!

  Πιτσιρίκια στο Δημοτικό παίζαμε στη γειτονιά διάφορα παιχνίδια με μπίλιες
(βώλους για τους μή μυημένους). 
Τρίγωνο, πολιτείες και χωριά, μπαζ και άλλα.
Παρταλαίοι και ξυποληταραίοι, νηστικοί κι αδιάβαστοι...τρέχαμε μετά το σχολειό
στην δική μας αλάνα για παιχνίδι.
Φωνές, νεύρα, ατζαμωσύνη, σφαλιάρες, στην ημερήσια διάταξη.
 Οσο, λοιπόν, παίζαμε απορροφημένοι και απρόσεκτοι...ορμούσε κάποιο μαγκάκι,
από άλλη γειτονιά συνήθως, και άρπαζε όσες μπίλιες μπορούσε φωνάζοντας...
...αλιμούρααα!!!
Στο άκουσμα της λέξης "αλιμούρα"...κάτι παθαίναμε.
Υπνωτιζόμασταν, παγώναμε, κοκκαλώναμε.
Εντελώς κότες...περιμέναμε να τελειώσει η επίθεση-αλιμούρα και να κάνουμε
απολογισμό. Να μετρήσουμε δηλαδή,πόσες ήταν οι απώλειες, πόσες μπίλιες
είχαν διασωθεί και να φαγωθούμε μεταξύ μας για τη μοιρασιά τους!!
 Ημασταν τόσο κοιμισμένοι και ανόητοι, που προτιμούσαμε τη φαγωμάρα
και τις μπουνιές μεταξύ μας, παρά να...οργανώσουμε την άμυνα μας!!
  Η "αλιμούρα" γρήγορα επεκτάθηκε και στις "ανώτερες" κατηγορίες παιχνιδιών!!
Στις παρέες μεγαλύτερων παιδιών (Γυμνάσιο), που έπαιζαν τα δικά τους, πιό
τζογαδόρικα παιχνίδα. 
Παιχνίδια με δεκάρες  (υποδιαίρεση της δραχμής (1/10) ...άσχετοι νέοι και 
ξεχασιάρηδες μεσήλικες!!).
 Τα πράγματα...σοβάρεψαν.
Καλά οι μπίλιες...αλλά και οι...δεκάρες;;!!
Η ελάχιστη περιουσία μας;; Τα "ασημικά" μας;;
 Εάν συνεχιζόταν η..."αλιμούρα"...κινδυνεύαμε να μείνουμε χωρίς μπίλιες.
Θα μέναμε με τα μπαλωμένα πανταλόνια. Και τα σώβρακα!!

Η "γενική συνέλευση" έγινε βράδυ στην αυλή του παιδικού σταθμού.
Το ερώτημα ήταν απλό: θα αμυνθούμε ή θα τα παρατήσουμε;;
 Η απόφαση πάρθηκε  α μ έ σ ω ς.
 Ηταν μία και μοναδική. 
(από τότε η "αλιμούρα"...πέθανε. Μαζί της και οι Ξένοι).