Με άγ­χος ή με αι­σιο­δο­ξία στις αυ­το­διοι­κη­τι­κές ε­κλο­γές;

Για­τί ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν πρέ­πει να τις δει σαν προ­κρι­μα­τι­κές 
των βου­λευ­τι­κών




Αν κά­ποια κί­νη­ση α­πελ­πι­σίας ή κά­ποιο «α­τύ­χη­μα» δεν α­να­τρέ­ψει τους σχε­δια­σμούς του κ. Σα­μα­ρά, το πιο πι­θα­νό εί­ναι οι αυ­το­διοι­κη­τι­κές ε­κλο­γές να προ­η­γη­θούν των βου­λευ­τι­κών. Με βά­ση αυ­τή την εκ­δο­χή ο­ρι­σμέ­νοι α­να­λυ­τές θεω­ρούν ό­τι οι αυ­το­διοι­κη­τι­κές ε­κλο­γές θα α­πο­τε­λέ­σουν πρό­κρι­μα για τις βου­λευ­τι­κές. Δη­λα­δή, το α­πο­τέ­λε­σμα που θα προ­κύ­ψει α­πό αυ­τές, θα προ­κα­θο­ρί­σει και το α­πο­τέ­λε­σμα των βου­λευ­τι­κών.

Την ε­κτί­μη­ση αυ­τή σπεύ­δουν συ­χνά να την υιο­θε­τή­σουν και στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Κα­νείς, βέ­βαια, δεν μπο­ρεί να α­πο­κλεί­σει την αυ­ξη­μέ­νη πι­θα­νό­τη­τα να υ­πάρ­ξει έ­νας τέ­τοιος ε­πη­ρε­α­σμός. Ωστό­σο, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα το έ­να α­πο­τέ­λε­σμα δεν μπο­ρεί ού­τε να προ­δι­κά­σει ού­τε να προ­ει­κά­σει α­να­γκα­στι­κά το άλ­λο. Οι δύο δια­δι­κα­σίες έ­χουν σχε­τι­κή αυ­το­νο­μία και ση­μα­ντι­κές ι­διαι­τε­ρό­τη­τες, που αν τις υ­πο­τι­μή­σει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, εί­ναι πο­λύ πι­θα­νό να ε­νι­σχύ­σει τις πι­θα­νό­τη­τες ε­νός α­νε­πι­θύ­μη­του ε­κλο­γι­κού α­πο­τε­λέ­σμα­τος, α­ντί να το α­πο­τρέ­ψει. (Πρό­σφα­το εί­ναι το πα­ρά­δειγ­μα του ΠΑ­ΣΟ­Κ, που εί­χε σχε­τι­κά κα­λά α­πο­τε­λέ­σμα­τα στις τε­λευ­ταίες αυ­το­διοι­κη­τι­κές ε­κλο­γές και κα­τέρ­ρευ­σε με­τά α­πό λί­γους μή­νες).
Υπάρ­χουν πολ­λά ση­μά­δια που δεί­χνουν ό­τι η η­γε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ε­πι­θυ­μεί πά­ση θυ­σία έ­να α­διαμ­φι­σβή­τη­τα νι­κη­φό­ρο α­πο­τέ­λε­σμα στις αυ­το­διοι­κη­τι­κές ε­κλο­γές ως προϋπό­θε­ση, ως α­πο­φα­σι­στι­κό βή­μα για τη νί­κη στις βου­λευ­τι­κές, ό­πο­τε γί­νουν. Αν συ­νε­χί­σει να εί­ναι αυ­τή η κυ­ρίαρ­χη ο­πτι­κή, τό­τε υ­πάρ­χει σο­βα­ρός κίν­δυ­νος να συμ­βούν δύο ση­μα­ντι­κές βλά­βες.

Οργα­νώ­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τε­χνη­τό άγ­χος

Η πίε­ση προς τις ορ­γα­νώ­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ι­δίως στα με­γά­λα α­στι­κά κέ­ντρα, να α­να­ζη­τή­σουν και να βρουν υ­πο­ψή­φιους για τα αυ­το­διοι­κη­τι­κά α­ξιώ­μα­τα, που εκ των προ­τέ­ρων να ε­ξα­σφα­λί­ζουν (πώς, ά­ρα­γε;) τη νι­κη­φό­ρα έκ­βα­ση της ε­κλο­γι­κής α­να­μέ­τρη­σης, εί­ναι δυ­να­τόν να τις ω­θή­σει (με τις ευ­λο­γίες και της η­γε­σίας) σε ε­πι­λο­γές προ­σώ­πων που δεν υ­πη­ρε­τούν τη ρι­ζο­σπα­στι­κή φυ­σιο­γνω­μία, και τις αρ­χές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Και μ’ αυ­τό τον τρό­πο να α­πο­συ­σπει­ρώ­σουν α­ντί να συ­σπει­ρώ­σουν τμή­μα­τα του ε­κλο­γι­κού σώ­μα­τος. Υπάρ­χει, δη­λα­δή, ο κίν­δυ­νος να εμ­φα­νι­στεί ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σαν μία α­πό τα ί­δια με τις άλ­λες πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις που διεκ­δι­κούν μια ξε­χω­ρι­στή θέ­ση στις αυ­το­διοι­κη­τι­κές ε­κλο­γές.
Ο κίν­δυ­νος αυ­τός γί­νε­ται σο­βα­ρό­τε­ρος, ό­ταν οι α­να­ζη­τή­σεις στρέ­φο­νται σε πρώην στε­λέ­χη του ΠΑ­ΣΟ­Κ, τα ο­ποία μέ­χρι πρό­τι­νος υ­πη­ρε­τού­σαν την πο­λι­τι­κή του α­πό ση­μα­ντι­κές αι­ρε­τές αυ­το­διοι­κη­τι­κές θέ­σεις. Φα­ντα­στεί­τε έ­ναν τα­λαί­πω­ρο ψη­φο­φό­ρο, που έ­χει α­γα­να­κτή­σει με το ΠΑ­ΣΟΚ και τους εκ­προ­σώ­πους του, να ξα­να­βρί­σκει κά­ποιους α­πό αυ­τούς μπρο­στά του, ε­πι­κε­φα­λής ψη­φο­δελ­τίου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ! Κα­νείς δεν μπο­ρεί να εί­ναι βέ­βαιος για τον τρό­πο με τον ο­ποίο μπο­ρεί να α­ντι­δρά­σει…
Οι ορ­γα­νώ­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, λοι­πόν, πρέ­πει να βο­η­θη­θούν, ώ­στε να α­παλ­λα­γούν α­πό αυ­τό το τε­χνη­τό άγ­χος, που μπο­ρεί να ο­δη­γή­σει στις χει­ρό­τε­ρες δυ­να­τές ε­πι­λο­γές.

Το­πι­κά στε­λέ­χη «ε­κτός μά­χης»

Υπάρ­χει, ό­μως, και μια ε­ξί­σου ση­μα­ντι­κή βλά­βη που μπο­ρεί να υ­πο­στεί ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αν δεν ε­πε­ξερ­γα­στεί με προ­σο­χή την τα­κτι­κή του σ’ αυ­τή την α­να­μέ­τρη­ση κι αν δεν την α­πε­μπλέ­ξει α­πό το σύν­δρο­μο της «κυ­βέρ­νη­σης εν α­να­μο­νή»: μπο­ρεί να ε­ξου­δε­τε­ρώ­σει τη δυ­να­μι­κή το­πι­κών στε­λε­χών του, τα ο­ποία εν­δέ­χε­ται να δι­στά­σουν να α­να­λά­βουν την ευ­θύ­νη μιας ε­κλο­γι­κής μά­χης, δεν εί­ναι βέ­βαια ε­κα­τό τοις ε­κα­τό ό­τι μπο­ρούν να τη δώ­σουν νι­κη­φό­ρα. Θα κιν­δυ­νέ­ψει, δη­λα­δή, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να θέ­σει ε­κτός μά­χης ι­κα­νά το­πι­κά στε­λέ­χη του. Ήδη πα­ρα­τη­ρού­νται τέ­τοια φαι­νό­με­να ε­δώ κι ε­κεί. Και θα πρέ­πει να δώ­σει η η­γε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μια πο­λι­τι­κή ερ­μη­νεία γι’ αυ­τά.
Αξί­ζει να ση­μειω­θεί ό­τι τα φαι­νό­με­να αυ­τά πα­ρα­τη­ρού­νται πα­ρά το γε­γο­νός ό­τι στις το­πι­κές δη­μο­σκο­πή­σεις, πριν α­κό­μα ο­ρι­στούν οι υ­πο­ψή­φιοι δή­μαρ­χοι ή πε­ρι­φε­ρειάρ­χες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, συ­χνά προ­η­γού­νται την κυ­ριό­τε­ρων α­ντι­πά­λων τους, ή, του­λά­χι­στον, τους α­ντι­μά­χο­νται σαν ί­σοι προς ί­σους, πα­ρά το γε­γο­νός ό­τι στα α­πο­τε­λέ­σμα­τα των δη­μο­σκο­πή­σεων κα­τα­γρά­φο­νται των δη­μο­σκο­πή­σεων κα­τα­γρά­φο­νται ως «υ­πο­ψή­φιοι του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ» χω­ρίς… ο­νο­μα­τε­πώ­νυ­μο.
Αυ­τό το στοι­χείο εί­ναι ε­κεί­νο που μας ε­πι­τρέ­πει να δί­νου­με τη συ­γκε­κρι­μέ­νη ερ­μη­νεία στο φαι­νό­με­νο της δι­στα­κτι­κό­τη­τας, ό­που πα­ρα­τη­ρεί­ται, και ό­χι να την ερ­μη­νεύου­με σαν ητ­το­πά­θεια, ή έλ­λει­ψη αυ­το­πε­ποί­θη­σης.

Κίν­δυ­νος τρι­πλής βλά­βης

 Η σύλ­λη­ψη, λοι­πόν, των αυ­το­διοι­κη­τι­κών ε­κλο­γών κυ­ρίως ως πρό­κρι­μα και προ­α­παι­τού­με­νο της νι­κη­φό­ρας έκ­βα­σης της ε­κλο­γι­κής α­να­μέ­τρη­σης για τις βου­λευ­τι­κές ε­κλο­γές εί­ναι τρι­πλά βλα­βε­ρή: πρώ­το­ν, ε­νι­σχύει τον κίν­δυ­νο να φορ­τώ­σει τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με υ­πο­ψή­φιους α­πλώς φα­ντα­χτε­ρούς ή και α­πω­θη­τι­κούς τε­λι­κά, δεύ­τε­ρο­ν, α­πο­θαρ­ρύ­νει την α­νά­δει­ξη το­πι­κών στε­λε­χών ι­κα­νών, έ­ντι­μων και α­ξιο­πρε­πών, και, τρί­το­ν, μπο­ρεί να βλά­ψει ση­μα­ντι­κά τη συ­νο­λι­κή ρι­ζο­σπα­στι­κή, α­να­τρε­πτι­κή υ­πό­σχε­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην το­πι­κή αυ­το­διοί­κη­ση.
Θα μπο­ρού­σε κά­ποιος να α­ντι­τά­ξει ό­τι σε μια τέ­τοια συλ­λο­γι­στι­κή υ­φέρ­πει μια ητ­το­πά­θεια. Το α­ντί­θε­το: α­ντι­στρα­τεύε­ται την ητ­το­πά­θεια που υ­φέρ­πει στις άλ­λες συλ­λο­γι­στι­κές, που α­να­ζη­τούν αγ­χω­τι­κά «μα­γι­κές λύ­σεις».
Εί­ναι προ­φα­νές ό­τι, αν δεν λη­φθεί υ­πό­ψη αυ­τός ο κίν­δυ­νος και κυ­ριαρ­χή­σει η α­ντί­λη­ψη της πά­ση θυ­σία ε­πι­κρά­τη­σης, γί­νε­ται πο­λύ πιο πι­θα­νή η α­νε­πι­θύ­μη­τη κα­τά­λη­ξη, η α­πευ­κταία. Αντι­θε­τα, αν α­πε­λευ­θε­ρω­θούν οι δη­μιουρ­γι­κές δυ­νά­μεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της το­πι­κής κοι­νω­νίας α­πό το άγ­χος και την α­γω­νία της… προ­κρι­μα­τι­κής ε­κλο­γι­κής νί­κης το α­πο­τέ­λε­σμα θα εί­ναι θε­α­μα­τι­κά θε­τι­κό­τε­ρο.
Όπως ό­λες οι «υ­πο­θέ­σεις ερ­γα­σίας», και αυ­τή θα κρι­θεί στην πρά­ξη. Μό­νο που στην πο­λι­τι­κή η σω­στή πρό­βλε­ψη έ­χει πο­λύ με­γα­λύ­τε­ρη ση­μα­σία α­πό ο­ποια­δή­πο­τε α­πο­λο­γι­στι­κή δια­δι­κα­σία.


Χ. Γεωρ­γού­λας
(To άρθρο από την epohi.gr)