Ακόμα ζεις, ε;;!!

Ρητορικόν το ερώτημα!!

Φυσικά και..."ζεις"!!

Καθόλα άνετος, ήρεμος, ψύχραιμος.

Πας στη δουλειά...αν έχεις.

Παίρνεις τη σύνταξη...αν έχεις.

Τρέχεις στον ιδιώτη γιατρό...σίγουρα έχεις.

Βάζεις το τσουκάλι...έστω διαιτητικό!

Τραβάς και στο καφε-μπαρ...μη σαλτάρεις σπίτι.

Μιά ωραία ατμόσφαιρα!

Μια περήφανη "ζωή"!

Εμαθες να αρκείσαι στα λίγα. Σωστός!

Ακόμα κι αν ξορκίζεις τα...λιγώτερα.

Που ξέρεις πως σύντομα θάρθουν, 

μα ΕΣΥ ελπίζεις στο αποτρεπτικόν θαύμα...

Η συνήθεια σε συντηρεί. Σε "ζει".

Κι αυτό σε κολακεύει. Σε ικανοποιεί.

Σε οπλίζει με ανοχή. Και αντοχή.

Βλέπεις, θέλει μεγάλο θάρρος να παραδεχτείς 

πως βολεύτηκες με τη Λιτότητα.

Πως λούζεσαι το αίμα άλλων.

Πως τρέφεσαι με τα κομμάτια σου.

ΕΣΥ, λοιπόν, με τη ΣΙΩΠΗ σου και τον καναπέ σου

ΣΤΗΡΙΖΕΙΣ τα μνημονιακά Κτήνη, που σφάζουν

ανεμπόδιστα, ειρωνικά, σχεδιασμένα.

ΕΣΥ, λοιπόν, και η ξεφτιλισμένη "ζωή" σου,

είστε εξίσου ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΙ με τα Καθάρματα.