Πολύτιμο ποίμνιο.

Πήγαμε στις κάλπες δύο φορές...

για να καταφέρουμε να "εκλέξουμε" μιά συγκυβέρνηση

του 48% με πλήρη φιλομνημονιακό προσανατολισμό.

Εμπιστευτήκαμε τα δύο κόμματα που μας οδήγησαν

μέχρις εδώ...τη Καταστροφή μας, δίνοντάς τα

κι ένα τεράστιο...παπικό συγχωροχάρτι.

Τσοντάραμε και λίγο από "αριστερά"...έτσι για να

δέσει το..."προοδευτικό σιρόπι".

Τους αναθέσαμε -αυτή είναι η κατάμαυρη αλήθεια-

να βαδίσουν θαρραλέα στην ολοκλήρωση του έργου.

Χωρίς δισταγμούς...με επιταχυνόμενους ρυθμούς.

Υποκύψαμε σε Εκβιασμούς και τρομοκρατικά Διλήμματα;;

Φοβηθήκαμε την επιστροφή στη...δραχμή;;

Τ ώ ρ α  πια δεν έχει καμιά σημασία.

Τώρα πια οφείλουμε να συνεχίσουμε τη μοναχική Πορεία.

Σαν ένα φιλήσυχο, πιστό και πολύτιμο Ποίμνιο,

που έστερξε στη συνέχιση της Βαρβαρότητας. 

Γι΄αυτό και οφείλουμε...Σιωπή. 

Τώρα πια θα σιωπαίνουμε (ή θα προσπερνάμε)

τον Ανεργο, τον Αστεγο, τον Εξαθλιωμένο...

πλήρεις με εκείνο το περήφανο συναίσθημα του

 "πατριώτη που έμεινε πιστός στο καθήκον". 

Τώρα απλά θα αλλάζουμε πεζοδρόμιο στη θέα

του γείτονα που έκλεισε το μαγαζί του, 

του νέου που ετοιμάζεται να μεταναστεύσει.

Θα ξεροκαταπίνουμε...θα θλιβόμαστε.

Θάχουμε ασφαλώς κι ένα λόγο παρηγοριάς:

"...κουράγιο...ο θεός είναι μεγάλος...". 

Οτι ακριβώς λένε οι παπάδες στο ποίμνιό τους 

θα λέμε κι ΕΜΕΙΣ στους Αθλιους της πόλης,

της γειτονιάς, του Δρόμου.

Ας είναι...

ΕΜΕΙΣ σώσαμε την πατρίδα, την ευρώπη και το ευρώ. 

Η συνείδησή μας είναι ήσυχη...

...και χορτασμένη.