Γουστάρω σωτηρία.

Νάτη μπροστά μας πάλι!!

Με το καλαθάκι της να μαζεύει ρώγες!!

Λίγες από συνταξιούχους, άλλες από μισθωτούς,

τους άνεργους και τους αδύναμους.

Κάτι αρπάζει από τα φάρμακα, κάτι από σχολειά. 

Από ασφαλιστικά ταμεία, από κεραμίδια,

από ασημικά, από παξιμάδια.

Δακρυσμένη, ταλαιπωρημένη, αγκομαχούσα.

Δυόμισυ χρόνων ανηφόρα τραβάει.  

Κάτι καλά που έχει και βοήθεια, η κοπέλα.

Κυβερνήσεις, ΜΜΕ, "εταίρους", λαμόγια.

Χωρίς αυτούς θα τα είχε...τινάξει. Προ πολλού.

Δεν λέω. Κι εγώ βάζω το χεράκι μου. Λιγουλάκι.

Είμαι έξυπνος. Ακολουθώ τη θεμελιώδη "αρχή επιβίωσης": 

Ακου-βλέπε-σιώπαινε.

Οταν, λοιπόν, κόπηκαν οι μισθοί στο Δημόσιο, σκέφτηκα:

"έλα μωρέ οι γαμημένοι, μιά ζωή τα ξύνουν".

Οταν κόπηκαν τα μεροκάματα στον Ιδιωτικό, είπα:

"σιγά το πράμα. Δουλειά νάχουν.".

Οταν έκλεισε το μαγαζί ο Φώτης απέναντι, δεν κρατήθηκα:

" κουφάλα ήταν. Τάχει κονομήσει χοντρά".

Οταν ο Μήτσος απ΄τα Τρίκαλα έπαψε να φέρνει τη πραμάτεια του

 στη λαϊκή μας, ήμουν σίγουρος πως είχε βολευτεί καλύτερα.

Οταν το παιδί της χήρας/άνεργης καιρό Αγγελικής σταμάτησε

 τη Σχολή το προσπέρασα, αφού 

η οικογένεια δεν χρειάζονταν πια επιστήμονα, αλλά...συσσίτιο.

 .................................................

Κρίση είναι, κάποτε θα περάσει.

Σε 20, σε 40 χρόνια...δεν έχει σημασία.

Κρίση είναι, κάποιοι θα πληρώσουν.

Τα ίδια Θύματα πάλι...δεν έχει σημασία. 

Κρίση είναι, κάποιοι θα κερδίσουν.

Οι ίδιοι Εχοντες και Κατέχοντες...δεν έχει σημασία.

Κρίση είναι και Χρειαζόμαστε Σωτηρία.

Γουστάρω ακόμα μία Σωτηρία.

Ενα βαρύγλυκο, παρακαλώ.