Κακόμοιρος πολίτης.

Στρογγυλοκάθησες στον καναπέ σου και βλέπεις στην T.V.

μικρομέγαλα Καθάρματα να σου κουνούν το δάκτυλο.

Καρτεράς την Κυριακή να σύρεις τη μιζέρια σου στην κάλπη.

Ξέρω πως κάπου βαθιά μέσα σου...Ελπίζεις.

Σε κάποιο θαύμα, σε κάποιο νέο "πρόσωπο".

Ελπίζεις πως...ίσως...ίσως...και να μπήκε πάτος στο βαρέλι.

Πως  δ ε ν  θα χρειαστεί κι άλλο Αίμα -το δικό σου ΑΙΜΑ-...

...η ρημάδα η Σωτηρία.

Πως  δ ε ν  μπορεί, ρε πούστη μου, νάναι ΟΛΟΙ τους

τόσο Ψευταράδες, Λαμόγια, Αμετανόητοι και Αδιόρθωτοι.

Ελπίζεις πως ΑΥΤΟΙ που σε κυβερνούν...ΩΡΙΜΑΣΑΝ.

Πως ΑΛΛΑΞΑΝ. Πως νοιάζονται για ΣΕΝΑ.

Το παιδί σου και το Μέλλον του.

Ξέρω ακόμα πως ΦΟΒΑΣΑΙ.

Φόβος...αυτός ο βολικός, για σένα και τα Καθάρματα, σύντροφος.

Φοβάσαι να Μιλήσεις. Να Διαμαρτυρηθείς. Να Ξεσηκωθείς.

Φοβάσαι ακόμα και να Αποφασίσεις.

Αγκαλιάζεις το Φόβο γνωρίζοντας πως σε οδηγεί στο Θάνατο.

Οποία Ειρωνεία!!

Επιλέγεις, συνειδητά και απελπισμένα...το Θάνατο.

Σαράντα χρόνια Εμπιστεύεσαι τους ΑΛΛΟΥΣ...ΑΥΤΟΥΣ.

Π ο τ έ  τον εαυτό σου.

Τη ΔΥΝΑΜΗ σου.

Συνήθισες πια να Επιλέγεις...Σωτήρες.

Να τους εξουσιοδοτείς.

Να τους παραχωρείς τη Ζωή σου.

Τα Υπάρχοντα σου.

Τα Δικαιώματά σου.

Την ΠΑΤΡΙΔΑ και τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

ΚΑΝΕΙΣ  δ ε ν  σου φταίει πια.

Ούτε ο Γείτονας, ούτε ο Φίλος.

Ούτε...το Χέρι σου!! 

ΤΩΡΑ πια έμαθες. Γνώρισες. Βεβαιώθηκες. 

Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ δεν θα...αποσυρθεί μόνη της!!

Και...δεν αρκεί μόνο μία Ψήφος!!

Χρειάζονται κι άλλα...

Να κάψεις τον Καναπέ σου...

Να Ξεκουνηθείς...