Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Οι ΄Αθλιοι του Μνημονίου.

(Το ρεπορτάζ που ακολουθεί είναι του κ.Γιώργου Φιλιππάκη.
Δημοσιεύεται στο 61ο τεύχος του περιοδικού "ΕΠΙΚΑΙΡΑ").
..........................................................................................................
Ανέχεια, εξαθλίωση, πείνα, δυστυχία... Αυτές οι τέσσερις λέξεις χαρακτηρίζουν ένα
μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού, κυρίως τους χαμηλοσυνταξιούχους, αλλά και
χιλιάδες ακόμα πολίτες, άνδρες και γυναίκες, που έχασαν τη δουλειά τους από την
πρόσφατη "καταιγίδα" μέτρων και αλλαγών στα εργασιακά ή είναι άνεργοι εδώ και
καιρό και βρίσκονται "πεταμένοι" στο δρόμο.
Η κατάρρευση της ελληνικής κοινωνίας επέφερε αλλαγές και στο αστυνομικό δελτίο,
αφού πόλεις και χωριά έχουν γεμίσει από "φτωχοδιάβολους", σύγχρονες παραλλαγές
των Αθλίων του Ουγκώ. Νοικοκυραίοι μέσα σε μια νύχτα γίνονται ληστές, απόμαχοι
της ζωής με 40 χρόνια δουλειάς στην "πλάτη" καταντούν ζητιάνοι, αλλοδαποί που
λιμοκτονούν κλέβουν στην κυριολεξία ένα κομμάτι ψωμί για να ζήσουν στην Ελλάδα
της τρόϊκας του 2010...
   Πριν από λίγο καιρό, αν κάποιος έλεγε ότι πλησιάζει η στιγμή που στην Ελλάδα θα
κλέβουμε για να ζήσουμε οι περισσότεροι θα τον κοιτούσαν περίεργα, ενώ κάποιοι
άλλοι, υπερασπιστές της ευδαιμονίας και του ελληνικού "θαύματος" της Ευρωζώνης
και των Ολυμπιακών Αγώνων, θα κινούνταν απειλητικά εναντίον του.
Κι όμως αυτή η στιγμή έφτασε! Εφτασε χάρη στα κυβερνητικά μέτρα των υποτελών
στο ξένο κεφάλαιο και στην εφαρμογή των επαχθών όρων του Μνημονίου, που προ-
κάλεσαν την αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού, με τεράστιες συνέπειες σε όλες
τις κοινωνικές ομάδες ντόπιων και ξένων.
Πόλεμος για λίγα σάπια φρούτα...
   Η σκηνή από τη λαϊκή αγορά που γίνεται στην οδό Φυλής, στην περιοχή του Αγίου
Παντελεήμονα, κάθε Τετάρτη. Ως γνωστόν, το μεσημέρι οι μικρέμποροι της λαϊκής
και κυρίως οι μανάβηδες ξεσκαρτάρουν τα εμπορεύματα. Κρατούν όσα οπωροκηπευ-
τικά αντέχουν τις επόμενες μέρες και πετούν εκείνα που αρχίζουν να σαπίζουν.
Δίπλα στους πάγκους τους, οι έμποροι λιανικής αφήνουν τα χτυπημένα φρούτα, που
σε μία ή δύο το πολύ μέρες θα έχουν σαπίσει...
...Ενας ηλικιωμένος πλησιάζει τον πάγκο ενός μανάβη, του Θανάση, γρήγορα και
σταθερά. Στα χέρια του κρατά δύο πλαστικές τσάντες με λίγα τρόφιμα. Είναι όσα
μπόρεσε να πάρει με τα πενιχρά οικονομικά που διαθέτει. Μόλις πλησιάζει τον πάγκο
τρεις άλλοι ηλικιωμένοι ήδη ξεσκαρτάρουν από τα πεταμένα του μανάβη. Ο Θανάσης
που επί σειρά ετών στήνει την τέντα του σε αυτή τη λαϊκή, κουνά στενοχωρημένα το
κεφάλι του. " Ο γεράκος είναι ο κύριος Χρήστος που μένει στην οδό Αγορακρίτου,
κοντά στην πλατεία Αττικής. Ηταν πελάτης μου..." λέει θλιμμένα.
Τα κουράγια του κυρίου Χρήστου δεν του επιτρέπουν και πολλές απότομες κινήσεις.
Παίρνει λίγες πατάτες και ντομάτες που περίσσευαν, χτυπημένες κι έτοιμες να σαπί-
σουν, που δεν τις προτιμούσαν οι άλλοι...
  Η ηλικιωμένη και το πρόσφορο
Ενα απίστευτο περιστατικό εκτυλίχτηκε σε γνωστή εκκλησία σε πάροδο της Ιεράς
Οδού. Η ώρα ήταν 6:30 το πρωί. Ο νεωκόρος της εκκλησίας είχε ήδη ανοίξει την
πόρτα, ενώ ο ιερέας βρισκόταν στο γραφείο του, περιμένοντας να περάσει η ώρα
για να χτυπήσει η καμπάνα και να ξεκινήσει με τον όρθρο. Ξαφνικά, τη σιγαλιά
της αυγής έσκισαν ουρλιαχτά τρόμου και πανικού. Νεωκόρος και ιερέας πετάχτηκαν
έξω από τον ιερό ναό και έμεινα άφωνοι: Ενας νεαρός αλλοδαπός είχε ορμήσει σε
μια ηλικιωμένη γυναίκα και της είχε αρπάξει όχι την τσάντα, αλλά δύο πρόσφορα
που κρατούσε!!  Ο δράστης ήταν κρυμμένος πίσω από την πόρτα της εκκλησίας
και παραφύλαγε, περιμένοντας την πρώτη γυναίκα που θα εμφανίζονταν με ψωμί...
Με βίαιο τρόπο της άρπαξε την πλαστική τσάντα, τη χτύπησε ελαφρά στη μέση κι
ενώ η γυναίκα έπεφτε στην αυλή της εκκλησίας εκείνος έβαζε φτερά στα πόδια του
και εξαφανιζόταν. Οι αστυνομικού της Αμεσης Δράσης, όταν κατάφεραν να κατα-
λάβουν τι τους έλεγε η άτυχη γυναίκα, η οποία από τον πανικό της δεν μπορούσε να
αρθρώσει λέξη, έμειναν κατάπληκτοι.
Το σίγουρο είναι ότι ο πεινασμένος αλλοδαπός και οι σύντροφοί του θα κατάφερναν
να χορτάσουν την πείνα τους για μερικές μέρες...".-

2 σχόλια:

  1. Έχει δίκιο ο συγγραφέας... έφτασε η στιγμή!
    Που δεν την περιμέναμε (οι περισσότεροι) να φτάσει, ίσως λόγω και της παραοικονομίας μας (που και γι'αυτήν δε φταίμε - οι περισσότεροι - άμυνα ήταν στην αδηφάγα κρατική πολιτική).
    Αλλά τώρα τα αποθέματα τελειώνουν και σιγά-σιγά γινόμαστε έθνος-λούμπεν...
    Εφιάλτης! Σαν αυτόν των αμερικάνων,με τους 50 εκατ. αστέγους...

    Να το ερώτημα, ώριμο πιά:
    Θα πτωχεύσει η πλουτοκρατία ή ο λαός;

    Την καλημέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. επιθυμια να πτωχευσει η πρωτη, αλλα οι φοβοι αγκαλιαζουν τον δευτερο!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή