Μια Ιστορία για ένα μπαούλο (3).

Δικτατορία, λοιπόν. 

Στρατιωτικό πραξικόπημα. Ποιός το έκανε;;

 Οχι πως είχε σημασία,

αλλά έτσι, λόγος να γίνεται...

  Η κουτσή και αναιμική Δημοκρατία έμπαινε στο γύψο.

Για άλλη μια φορά.

Φτάσαμε σπίτι. Η Μάνα εκεί, το ραδιόφωνο ανοιχτό. Εμβατήρια

και ανακοινώσεις της "επαναστατικής" επιτροπής.

Αρχισε τις κατάρες και τα μοιρολόγια. Πενθούσε χωρίς νεκρό.

Εντρομη. Αλαφιασμένη. 

Ο Πατέρας αγρίεψε. Της ζήτησε να πάψει. Τον άκουσε.

Μέχρι το βράδυ το ίδιο σκηνικό. Οπως και την άλλη μέρα.

Πριν καλά-καλά νυχτώσει είχαν πέσει στο κρεββάτι.

Εγώ στο δωμάτιο μου πάλευα με δαίμονες...έτσι νόμιζα.

Εβλεπα ασφαλίτες και φαντάρους να χτυπάνε την πόρτα. 

Να εισβάλλουν και να κάνουν το σπίτι φύλλο και φτερό 

για..."αποδείξεις ενοχής". 

Τον Πατέρα φυλακή. Φάλαγγα.

Το συνδύασα με την κλονισμένη υγεία του. Αλλοίμονο.

Το πακέτο που θάψαμε στο υπόγειο του γραφείου...

μού θύμησε το...μπαούλο.

Ανατρίχιασα.

"Το μπαούλο", σκέφτηκα και πάγωσα. Γιατί το ξέχασα;; 

Αρχισαν οι ενοχές.

Ξημέρωσα καθισμένος στην άκρη του κρεβατιού.

"Καθαρή" νύχτα.

Ολη την άλλη μέρα-Σάββατο- έκανα σχέδια για το μπαούλο.

Μόνος μου.Το άνοιξα και το ξεκαθάρισα. 

Αυτά που θα κρατούσα κι αυτά που θα έκρυβα.

Πακετάρισα όλα τα "αναρχοκομμουνιστικά" έντυπα, 

τους ποιητές, κάτι κλειστούς φακέλλους και περίμενα 

να νυχτώσει και να κοιμηθούν.

Μεσάνυχτα βγήκα στον κήπο. Ολα τα δέντρα με κοιτούσαν

ύποπτα. Ετοιμα να ξεφωνίσουν και να με προδώσουν. 

Τον διέσχισα διαγώνια φθάνοντας στη βορινή γωνία του

 μαντρότοιχου, που μας χώριζε με το σπίτι του παπά.

Ιδανικό μέρος σκέφτηκα...ο συνωμότης της δεκάρας. 

Αλί!! Ενα "άψογο" σχέδιο πήγαινε στράφι, αφού, 

εγώ ο τετραπέρατος, δεν είχα προβλέψει να εξασφαλίσω 

και το εργαλείο με το οποίο θα έσκαβα...

Εψαξα στις υπαίθριες αποθηκούλες του δικαστικού και 

του συνταγματάρχη. Τζίφος.

"Ενα κασμά, ρε παιδιά!! Ενα φκιάρι. Ενα σκεπάρνι"... 

Τίποτα. Τα δέντρα γελούσαν κι εγώ έκλαιγα...

Αν έρθουν απόψε, σκέφτηκα, καήκαμε. 

"Στο παπά" μονολόγησα χωρίς ενδοιασμό..

Πήδηξα τον τοίχο, πέρασα στο σπίτι του παπά και 

έκρυψα (προσωρινά, είπα) το πακέτο δίπλα από την

 τσιμεντένια  βρύση της δικής του αποθήκης...πλακώνοντας το

με ότι βρώμικο κουρέλι βρήκα.

Ξάπλωσα περιμένοντας τους νυκτερινούς επιδρομείς.

Αρκετά ήσυχος και με ένα τεράστιο ερωτηματικό: 

"γιατί ο παπάς νάχει βρύση στην αποθήκη κι εμείς 

δεν είχαμε μέσα στο σπίτι" !!

Οι μέρες κύλησαν με διπλή έννοια. Τον Πατέρα και τον παπά.

Ο Πατέρας "συνελήφθη" την επόμενη βδομάδα, 

πέρασε στρατοδικείο, αθωώθηκε, τη γλύτωσε. 

Ο παπάς δεν βρήκε το πακέτο, ευτυχώς. 

Το περιμάζεψα μερικούς μήνες μετά, όταν απολύθηκε 

η Μάνα από τη δουλειά.

Το έθαψα στο νεκρό κήπο, περιμένοντας τη Λευτεριά.

Οταν αυτή ήρθε...έφυγε ο Πατέρας.

Το πακέτο είχε λυώσει... 

........................................................................................................

Αντί επιλόγου.

Η επέτειος της Δικτατορίας ήταν η ευκαιρία να θυμηθώ και 

να μοιραστώ κάποιες εικόνες που με στοίχειωναν.

Να...με υπενθυμίσω την αγάπη στον Πατέρα,

τον Δάσκαλο  και Φίλο.

Στη Μάνα.

Να επιβεβαιώσω την ανάγκη για Δημοκρατία, Ελευθερία

 και Κοινωνική Προκοπή.

Να αναθερμάνω τα οράματα για Σοσιαλισμό.

Να υπενθυμίσω τα τότε τάνκς, και τα σημερινά.

Να επαναλάβω πως, χωρίς σχεδιασμό και οργάνωση...αποτυχαίνεις.

...όλα αυτά...χάρη σε ένα πακέτο και σε ένα...κασμά!!